Αναχώρηση για τους Αγίους Τόπους.
Γράφει ο προσκυνητής…
Καλοκαίρι του ’11, δε θυμάμαι ακριβώς ποιο μήνα, ξεκινήσαμε ομαδικά ένα γκρούπ με τη παρέα του Troodos Travel για ένα προσκύνημα -ή μάλλον για το προσκύνημα των προσκυνημάτων– στους Αγίους Τόπους, το μέρος όπου διαδραματίστηκαν πολλά από τα γεγονότα της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Ήταν η πρώτη μου φορά που θα επισκεπτόμουν αυτά τα Άγια μέρη, και φυσικά το άγχος για το άγνωστο του προορισμού αλλά και η ανυπομονησία μου να φτάσουμε εκεί, ήταν στο αποκορύφωμα τους.
Η πτήση μας διήρκησε περίπου 1ώρα και 40′, όταν τελικά φτάσαμε στο Ben Gurion το αεροδρόμιο του Tel Aviv. Αμέσως – αμέσως αρχίσαμε να επισκεπτόμαστε τα Αγιοταφικά προσκυνήματα ξεκινώντας από την Βηθλεέμ.
Τοποθετημένο πάνω στο λευκό μάρμαρο ένα αστέρι συμβολίζει το αστέρι των Τριών Μάγων: Είναι ακριβώς το σημείο που γεννήθηκε ο Χριστός και από πάνω του καίνε ακοίμητες εφτά καντήλες. Κατά ευτυχή συγκυρία, εκτός από εμάς παρευρίσκετο επίσης εκεί ένα μεγάλο γκρούπ από Κίνα, που άρχισε να ψάλλει με δυνατή φωνή και ενστικτωδώς Χριστουγεννιάτικους ύμνους. Τότε και πρακτικά συνειδητοποίησα την παγκοσμιότητα της εικόνος του Χριστού και της θερμής αγάπης που Αυτός αξίως απολαύει! Το προσκύνημα αυτό μου θύμισε την ημέρα της Πεντηκοστής και η Βηθλεέμ μετατράπηκε στο Υπερώο εκείνο των μαθητών, όπου κατά την ημέρα της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος όλοι οι λαοί μαζί και ο καθένας ξεχωριστά έψαλλαν ύμνους στη δικιά τους γλώσσα: “…εις ενότητα πάντας υμάς εκάλεσε και συμφώνως δοξάζομεν το Πανάγιον Πνεύμα” όπως λέει και το Κοντάκιο της μεγάλης αυτής γιορτής!
Ο γερό – Πέτρος στο προσκύνημα της Γεθσημανής.
Επόμενη στάση μας η μονή του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου.
Ενώ δεν είναι τόσο δημοφιλή ανάμεσα στα άλλα προσκυνήματα όλοι νιώσαμε μια ξεχωριστή ευλογία. Ασπαστήκαμε την εικόνα του Αγίου και προσκυνήσαμε στον τάφο του που διατηρείται σε πολύ καλή κατάσταση εως σήμερα.
Αυτό όμως που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση και δε μπορώ να βγάλω από τη μνήμη μου όσα χρόνια κι να έχουν περάσει, είναι αυτό που αντίκρυσα μέσα στο τάφο της Παναγίας, στη Γεθσημανή: Κόσμος να πηγαινοέρχεται με ευλάβεια μπροστά από την εικόνα της Παναγίας Ιεροσολυμίτισσας από κάθε γωνιά της γης και στην άκρη, απαρατήρητος από όλους, σχεδόν ξεχασμένος ένας μοναχός να κλαίει συνεχώς από κατάνυξη. Όπως πληροφορήθηκα αργότερα ήταν ο γέρο Πέτρος ο διακονητής του προσκυνήματος. Τον ζήλεψα τον γέρο Πέτρο! Ήταν φύλακας στο κενοτάφιο της Παναγίας, στο μνήμα όπου φύλασσε το πάναγνο σώμα Της, πριν τη μετάσταση Της μόλις μετά από τρείς ημέρες για την Βασιλεία των Ουρανών.
Αλλά και η εικόνα της Παναγίας που βρίσκεται στον τόπο αποτελεί επίσης ένα εξαίσιο θαύμα! Είναι αχειροποίητη, δεν φτιάχτηκε δηλαδή από ανθρώπινο χέρι ενώ βρέθηκε αγιογραφημένη με θαυμαστό τρόπο. Είναι η γνωστή εικόνα της Ιεροσολυμίτισσας για την οποία ο Άγ. Παίσιος έχει πει πως μοιάζει ιδιαίτερα της Παναγίας.
Στον Ναό της Αναστάσεως
Το απόγευμα της ίδιας ημέρας φτάσαμε στο προσκύνημα των προσκυνημάτων: ο ναός της Αναστάσεως, το μέρος όπου βρίσκεται ο Γολγοθάς, το παρεκκλήσι του Αδάμ, η Αποκαθήλωση και φυσικά ο τάφος του Χριστού! Όλοι κοιτούσαμε σα σαστισμένοι. Θέλεις δε θέλεις, είτε Χριστιανός είσαι είτε μουσουλμάνος, ακόμη και άθεος, ο όλος χώρος αποπνέει μια ιδιαίτερη ενέργεια που περνά σαν ηλεκτρισμός το κορμί σου. Και παρατηρούσες μια εικόνα πολύχρωμη: Ρώσοι, Κινεζοι, Έλληνες, Άγγλοι, όλοι σαν μια παρέα κάτω από την ίδια σκέπη του Ναού της Αναστάσεως.Το ίδιο βράδυ τελέσαμε αγρυπνία εντός του Ναού και παρόλο το κοπιαστικό πρόγραμμα της ημέρας, η κούραση είχε φύγει!
Στην Παλαιά Πόλη των Ιεροσολύμων.
Την επόμενη ημέρα επισκεφτήκαμε το Σαραντάριο όρος, την πόλη της Ιεριχώ και άλλα μέρη που δεν μπορώ να ανακαλέσω στην μνήμη μου τώρα. Αυτό όμως που θυμάμαι είναι ότι το μεσημεράκι της ίδιας εκείνης μέρας είχαμε μια ελεύθερη βόλτα στην Παλαιά Πόλη των Ιεροσολύμων, εκεί που βρίσκεται ο ναός της Αναστάσεως, το σπίτι του Αγ. Ιωάννου του Θεολόγου και άλλα προσκυνήματα. Τότε συνέβη και αυτό που αμέσως θα περιγράψω: Περιφερόμενος μέσα στην πόλη των Ιεροσολύμων είδα με την άκρη του ματιού μου μερικούς ανθρώπους να γυρίζουν ένα ντοκιμαντέρ για τους Αγίους Τόπους.
Ένας από αυτούς φορούσε ένα μπλουζάκι από ένα rock συγκρότημα και σκέφτηκα: -Θεέ μου, τι απρεπής εικόνα για ένα τέτοιο Άγιο τόπο! Στιγμιαία όμως θυμήθηκα την μοιχαλίδα εκείνη γυνή του Ευαγγελίου την οποία ο ίδιος ο Χριστός, στον ίδιο αυτό τόπο, όχι μόνο δεν καταδίκασε αλλά συγχώρεσε. Και σκέφτηκα: -Χριστέ μου συγχώρα με. Ποιος είμαι εγώ να κρίνω αυτόν τον άνθρωπο; Αυτός μπορεί να Σε αναζητά περισσότερο από μένα!
Στο Σαραντάριο Όρος
Την επόμενη ημέρα επισκεφτήκαμε ένα από τα πιο γνωστά προσκυνήματα των Αγίων Τόπων: το Σαραντάριο όρος ή αλλιώς Μοναστήρι του Πειρασμού. Έλαβε το όνομα αυτό, καθότι αποτέλεσε το σημείο όπου ο σατανάς «πείραξε» τον Χριστό, ύστερα από την 40ήμερη νηστεία του.
Η διαδρομή έως την μονή, ήταν ότι καλύτερο έχω δει: πλησίον της Ιεριχούς, όλος ο τόπος άλλαζε μορφολογικά και τις τσιμεντένιες κατοικίες του Tel Aviv, διαδέχονταν τώρα οι λιγοστοί φοίνικες οι οποίοι σε χρόνο «μηδέν», μας μετέφεραν στην μαγεία της Ανατολής, με τις αχανείς ερήμους και τις καμήλες της!
Όταν κάποτε φτάσαμε στην Μονή, είχαμε δυο επιλογές: όσοι ήθελαν μπορούσαν να πάνε οδοιπορικώς έως την μονή ενώ άλλοι μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν τελεφερίκ. Οι περισσότεροι από μας -μαζί και εγώ- επέλεξαν το δεύτερο. Και ευτυχώς δηλαδή!
Σε αρκετό ύψος βλέπαμε από κάτω τους φοίνικες σαν κουκκίδες… Ήταν λίγο τρομαχτικό στην αρχή, όμως μόλις το συνηθίσαμε μείναμε άφωνοι, από αυτήν την άποψη της Ιουδαϊκής γης που εκτεινόταν μπροστά μας, την οποία δεν θα μπορούσαμε να δούμε διαφορετικά. Μπροστά μας διακρινόταν το μοναστήρι, το οποίο όσο περνούσε ή ώρα φαινόταν όλο και μεγαλύτερο αφού…σχεδόν το φτάναμε!
Η διαδρομή έως το Καθολικό της Μονής του Πειρασμού γίνεται από ένα στενό διάδρομο χτισμένο στο βράχο. Όταν εισέρχεσαι στον ναό, παρατηρείς την λιτότητα αλλά και ένα λίθινο όγκο στο δεξί σου χέρι· είναι η πέτρα που ο Χριστός προσευχόταν επί 40 μέρες. Την προσκυνήσαμε και μου έκανε εντύπωση η ευωδία που ανέδυε -σαν άγιο λείψανο!
Ο υπεύθυνος του προσκυνήματος (ένας ιερομόναχος) μας μιλούσε ένδακρυς για την σημασία των αγιοταφικών προσκυνημάτων· για την έλλειψη τους, σε ανθρώπους που να διακονούν σε αυτά· για τη σημασία της πίστης και για το ίδιο το Μοναστήρι του Πειρασμού.
Καθώς μίλαγε, είδα μερικούς να ανάβουν ένα κεράκι…Σίγουρα ήταν μια μικρή προσευχή προς το Θεό· τα προσκυνήματα αυτά πάντα να κρατήσουν τον χαρακτήρα τους τον Ορθόδοξο, να παραμείνουν για πάντα μια όαση πνευματική, μέσα στην έρημο.
Με αυτά και άλλα πολλά αναχωρήσαμε για το ξενοδοχείο μας, στο κέντρο της Παλαιάς Πόλης…
Στη Λαύρα του Αγίου Σάββα
Στη συνέχεια, ένα ακόμη αξιοσημείωτο προσκύνημα των επόμενων ημερών ανάμεσα στα πολλά ήταν η επίσκεψη μας στην Λαύρα του Αγίου Σάββα του Ηγιασμένου. Εξωτερικά, η απόψη της του καστρομονάστηρου ήταν επιβλητική, όπως αυτής της Μονής της Αγίας Αικατερίνης στο Όρος Σινά.
Εντός της Μονής, ένα μοναδικό θέαμα! Ο Άγιος Σάββας άφθαρτος εντός της Λάρνακας αιώνες τώρα, να ακούει τις προσευχές μας και να μεσιτεύει για μας! Οι εκεί μοναχοί πρόθυμα μας έβγαλαν άγια λείψανα για να προσκυνήσουμε και μας εξήγησαν την ιστορία της μονής που ανάγεται από τον 4ο αιώνα περίπου. Μας διηγήθηκαν για τη σφαγή που συνετελέσθη εκεί υπό των Περσών και λίγα λόγια για το συναξάρι του μεγάλου Αγίου και Υμνογράφου της Εκκλησίας μας, Ιωάννου του Δαμασκηνού. Μεταξύ των άλλων μας είπαν και το εξής, που ακόμη μέχρι σήμερα μας προκαλεί ρίγος: -Σκεφτείτε, μας είπαν, την πρώτη φορά που συνέθεσε ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός το “Χριστός Ανέστη”, όταν πρωτοψάλθηκε στη Λαύρα από 2.000 μοναχούς, τι πρέπει να έγινε! Και πράγματι, θα ήταν ένα πανηγύρι στον ουρανό και στη γη!
…Κάποτε επιστρέφεις στην ιδιαίτερη πατρίδα σου. Και όσο κι αν προσπαθεί η καθημερινότητα να σου αρπάξει τις αναμνήσεις από το νου, σε ανύποπτο χρόνο και εκεί που περπατάς, νιώθεις μια ιδιαίτερη ευλογία και το καταλαβαίνεις. Είναι η ευλογία των Αγίων Τόπων που σε συνοδεύει, το προσκύνημα που έκανες και τώρα είσαι ένας ‘Χατζής”.
Φιλικά,
Προσκυνητής.
