Το σαράκι της μέριμνας
Τι ματαιότητες, τι ανόητες φαντασίες μας απασχολούν ακόμα κι όταν βλέπουμε τα υπέροχα θαύματα της πίστης, όταν ατενίζουμε την ύψιστη αγιότητα! Ας πάρουμε για παράδειγμα έναν άνθρωπο που στέκεται μπροστά από μια εικόνα του Χριστού, της Παναγίας, ενός αγγέλου ή αρχαγγέλου, κάποιου αγίου ή σύναξης αγίων, στο σπίτι ή στην εκκλησία. Πολλές φορές αντί εκείνη τη στιγμή να προσευχηθεί, ν’ αφήσει κατά μέρος όλες τις εγκόσμιες φροντίδες, φέρνει στον νου του όλους τους λογαριασμούς και τους υπολογισμούς του, μετράει τα έσοδα και τα έξοδα του, χαίρεται με την προοπτική του κέρδους, λυπάται με την σκέψη της απώλειας χρημάτων ή την αποτυχία κάποιας επιχείρησης, χωρίς βέβαια ούτε σκέψη να του περνάει για πνευματική ωφέλεια ή ζημία· μπορεί ακόμα να επιβουλεύεται τον πλησίον του, να μεγαλοποιεί την αδυναμία του, να διογκώνει τα πάθη του, να τον υποπτεύεται, να τον φθονεί, να τον κρίνει.
Κατά την ώρα των ακολουθιών
Όταν βρίσκεται στην εκκλησία πάλι, κοιτάζει τα πρόσωπα εκείνων που βρίσκονται κοντά του, πως είναι ντυμένοι, ποιός είναι όμορφος, ποιός όχι, προγραμματίζει τι θα κάνει, σε ποιά διασκέδαση ή ματαιότητα θα περάσει την ημέρα του κ.λπ. Κι αυτό μπορεί να γίνεται ακόμα και την ιερότερη στιγμή της Θείας Λειτουργίας, του καθαγιασμού των Τιμίων δώρων. Τότε που πρέπει να ‘μαστε ολοκληρωτικά αφιερωμένοι στο Θεό, μεταρσιωμένοι με τη σκέψη του μεγάλου μυστηρίου που τελείται για χάρη μας, τη λύτρωσή μας από τις αμαρτίες, από την αιώνια κατάρα και τον θάνατο· στο μυστήριο που θεωνόμαστε κατά χάρη, εν Κυρίω Ιησού Χριστώ. Πόσο χαμηλά, πέφτουμε, πόσο γήινοι γινόμαστε! Κι από που προέρχονται όλα αυτά; Από την απροσεξία μας, από την αδιαφορία για τη σωτηρία μας, από την προσκόλληση μας στα πρόσκαιρα αγαθά, από ολιγοπιστία ή και απιστία στην αιωνιότητα.
(Αγ. Ιωάννου της Κροστάνδης, Η εν Χριστώ Ζωή μου -τόμος Β’, 749)